Freddie Mercury zong in het lied ‘The Great Pretender’ dat hij niet alleen de zelfverzekerde, flamboyante rockster was maar ook de verlegen 7-jarige die in een ver vreemd land naar een kostschool ging, nog altijd de adolescent gepest om zijn tanden en nog altijd die geïsoleerde buitenstaander in een wereld onvriendelijk tegenover homo's.
‘Oh yes, I'm the great pretender, just laughing and gay like a clown.’ Volgens mij is elk mens zoals Freddie Mercury?
Je hoeft niet in de steek gelaten of bespot te zijn als LGBTQ om trauma’s van het mens-zijn te voelen. Iedereen heeft littekens op de ziel.
Ik ken niemand die zich niet beter of anders voordeed om te overleven in de harde wereld. De
klasgenoten die zelfvertrouwen uitstraalden, terwijl je zelf onzeker je best deed om lollig in de klas te zijn. Alles om erbij te horen.
Wie ouder wordt, ontdekt dat iedereen tekorten en frustraties had. Dat men zich veel mooier voordeed. Iedereen was "The Great Pretender", de uitblinker die niet was wat die leek te zijn.
Met vallen en opstaan leren we onszelf aanvaarden; voelen de helende pijn van die spirituele transformatie. We doen alsof we volwassen zijn maar voelen nog altijd de pijn en emotie die je als kind had. We doen alsof we wijs zijn als we weten wat we niets zeker weten. Doet het een belletje rinkelen?
Het innerlijke kind in ons dat al vroeg leerde dat het niet goed genoeg was, leeft en huilt in de zielen van ons allemaal: ‘Houd van me! Ik doe alsof ik alles ben, zodat jij van me houdt!’
De grootste verleiding is doen alsof je slim bent, terwijl je niet weet waarover het gaat. Zelfs als je alle gedachten en woorden goed hebt, weet je van jezelf dat je het zelf niet consequent toepast.
Als ik een preek maak, hoop ik dat God mij de gedachten en woorden ingeeft. Om mijn ego erbuiten te laten, om de juiste woorden over mijn lippen te krijgen.
Ik wil dat je me aardig vindt, maar bovenal wil ik dat de preek in Gods opinie vruchtbaar dus goed is. Freddie was ook zo. Hij wilde mensen vermaken en zich voeden met hun applaus, maar bovenal wilde hij dat ze gelukkig waren. Voorbij de schone schijn, achter alle maskers was Freddie Mercury meelevend en aardig.
En dat geldt denk ik ook voor ons allemaal.
Ik weet niet waarom we doen alsof. Het is het beste om te doen alsof we zijn wie we écht zijn: geliefde kinderen van God, veilig en geborgen in Zijn Liefde.
Proberen anderen te zien zoals God u en mij ziet, gemaakt naar Zijn beeld en gelijkenis. Hoe ik anderen zie, zie ik mezelf. Wat ik anderen aandoe, doe ik mezelf aan. Liefdevolle vriendelijkheid, voor anderen en onszelf is het goddelijke medicijn voor de verwarring die samen gaat met het mens-zijn.
Liefde naar Jezus’ maat verandert wat een gewoon of verontrustend gesprek had kunnen zijn in een ontmoeting die waardevoller is dan een gouden plaat.