Eén dag is onvoldoende om Jezus’ verrijzenis te vieren. De Kerk viert acht zondagen Jezus’ triomf over zonde en dood, de Paastijd. In die Paastijd is de 1e lezing uit de Handelingen van de Apostelen. Dat Bijbelboek vertelt hoe ná Jezus’ verrijzenis en hemelvaart het verder ging met Zijn leerlingen.
‘De menigte die het geloof had aangenomen was één van hart en één van ziel en er
was niemand die iets van zijn bezittingen zijn eigendom noemde; integendeel, zij bezaten alles gemeenschappelijk.’ (Hand. 4, 32)
Dat is andere koek dan het land met 17,8 miljoen mensen die zelden één van hart of ziel zijn. Individualistisch, gepolariseerd, soms met alternatieve waarheden en, blijkens sociale media, met grote drang de eigen visie op van alles te ventileren. Dat als de ultieme waarheid brengt.
‘Er was geen enkele noodlijdende onder hen, omdat allen die lánderijen of huizen bezaten deze verkochten en de ópbrengst ervan meebrachten om aan de voeten van
de apostelen neer te leggen. Aan ieder werd daarvan uitgedeeld naar zijn behoefte.’ (Hand. 4, 34)
Samen delen is fijn, wordt kinderen voorgehouden. Elke volwassene weet beter! Samen een auto delen is leuk als je geen auto hebt. Als de eigen auto gedeeld moet worden, is dat toch een andere ervaring. Delen is fijn zolang we er zelf maar beter van worden.
In onze cultuur zijn individualisme en privébezit de gewaardeerde standaarden. Het is die culturele tegenwind die het christendom in onze westerse cultuur parten speelt.
Elk systeem om rijkdom te herverdelen, o.a. via belastingen, is altijd onderwerp van debat en protest.
Opvallend in de Handelingen van de Apostelen is dat het leven werd bepaald door geloof in de opstanding. Het leven hier en nu werd bezien in het licht van het leven hierna. De liefde en barmhartigheid die Jezus present stelde, tot op en tot voorbij het kruis, bracht overvloedig leven.
Jezus’ leerlingen waren getuigen van Gods geschenk van eeuwig leven door edelmoedig te leven en hun eigen leven te delen in de korte tijd die ons in deze wereld is gegund. Wat baat het ons om zo egoïstisch te zijn dat we de hele materiële wereld winnen maar het de eeuwigheid met God kost?
Het is werk in uitvoering maar de christelijke regel is: van ieder naar zijn of haar vermogen en naar ieder naar zijn of haar behoeften. Zo ontstaat een samenleving waarin elk mens in liefde kan floreren. Aan christenen deze uitdaging toe te passen in het dagelijks leven.
Dat vraagt dat wij een ander mens worden. Anders dan de samenleving propageert, wellicht anders dan wij door opvoeding en cultuur gewend zijn. Gelovig opnieuw geboren worden!
Na Pasen waren de apostelen bang, verward en achter gesloten deuren. Jezus ging door die deuren heen. Verklaarde hen vrede, toonde Zijn wonden, blies over hen en stuurde ze de wereld in om Zijn missie tot het einde der tijden voort te zetten. De Missionaire Parochie!
Niet zonder zin eindigt de Paastijd met het feest van de heilige Geest: Pinksteren.
Als we het juk aanvaarden om getuigen van Gods barmhartigheid te zijn dan zijn we zout, zuurdesem en licht in de samenleving van vandaag. In onze wereld is barmhartigheid het meest nodig voor de gekwetste mensheid. Het is de christelijke manier van leven. Een Gods geschenk dat ons van anderen onderscheidt.